بهروز مجدی: از شروع عکاسی تا کسب مدال طلای انجمن عکاسی آمریکا یا PSA

سلام به همه لنزکی های عزیز، بهروز مجدی هستم متولد ۲۵ شهریور ماه سال ۱۳۶۴ در شهرستان بهبهان از استان خوزستان، عضو فدراسیون عکاسی ایران، عضو رسمی فدراسیون بین المللی هنر عکاسی (FIAP) و برنده مدال طلای انجمن عکاسی آمریکا (PSA) در جشنواره بین المللی عکس کشور مونته نگرو در بخش پرتره، همچنین مدرس و نوازنده ویولن و کمانچه. در این مطلب لنزک داستان شروع عکاسی ام تا کسب مدال طلای PSA را برای شما عزیزان شرح خواهم داد و شاهد شماری از آثار من خواهید بود.

به نام خدا

توی خونه ما تا اونجا که یادم میاد دوربین بوده، از برادرهام تا دامادمون..

من هم به ساختار و شکل دوربین و کار هایی که میشه باهاش کردعلاقه زیادی پیدا کردم. سال اول دبیرستان بودم که پولهای عیدیم رو جمع کردم و همراه خواهرم رفتیم پیش مغازه ای که همیشه وقتی ازش رد میشدم چند دقیقه به ویترینش با دوربینهایی که گذاشته بود خیره میشدم…

اولین دوربین آنالوگم رو از اون مغازه خریدم. دوربین خیلی ساده و ارزونی بود. هیچ تنظیماتی هم نداشت فقط عکس میگرفت ولی برای من عالی بود.

دیگه شروع کردم به عکس گرفتن از همه چیز، از عکسهای خانوادگی بگیر تا گل و گیاه و…

اوایل سال ۸۶ بود که تازه دوره آموزشی خدمت سربازیم تموم شده بود و مرخصی اومده بودم. مدتی بود که دوربین های آنالوگ جاشون رو به دوربین های دیجیتال داده بودن. من هم با یه مقدار پسندازی که داشتم یه دوربین کامپکت کوچیک شرکت کانن خریداری کردم، فکر میکنم ۵ مگا پیکسل بود. با اون دوربین خیلی عکس گرفتم هنوز هم دارمش.

فکر میکنم ۴ سال پیش بود که توی سایتهای اینترنتی فروش دوربین چرخ میزدم که تصمیم گرفتم به صورت جدی عکاسی رو دنبال کنم برای همین اولین دوربین DSLR خودم رو خریدم Canon 650 D با لنز ۵۵-۱۸ که جزو دسته DSLR های آماتور محسوب میشد.

همون موقع با دوست بسیار خوبم آقای مهدی روحی پور که قبلا هم شناختی نسبت بهش داشتم بیشتر آشنا شدم و اصول اولیه عکاسی رو ازش یاد گرفتم. انصافا مهدی همیشه مشوق من بوده و هست. اون بیشتر از خود من مطمئن بود که من توی عکاسی پیشرفت میکنم.

اوایل دوران عکاسیم علاقه شدیدی به ژانر حیات وحش داشتم و هنوز هم دارم اول یه لنز ۳۰۰-۷۰ سیگما خریدم و بعد از اون یه لنز ۴۰۰-۱۰۰ کانن. با همون دوربین عکسهای خیلی خوبی گرفتم که خودم راضی هستم. اینجا می تونید نمونه هایی از عکس های من در این ژانر رو ببینید:

بعد از اون تصمیم گرفتم دوربینم رو عوض کنم و یه دوربین فول فریم بگیرم و عکاسی طبیعت رو هم انجام بدم، هرچند با همون دوربین هم انجام میدادم ولی دوست داشتم دوربین فول فریم داشته باشم. یه دوربین Canon 6D تهیه کردم و بعد از مدتی پس انداز کردم و یه لنز ۳۵-۱۶ هم خریدم و شروع کردم به عکاسی طبیعت بعدش هم یه دوربین Canon 7D تهیه کردم که بتونم همزمان عکاسی حیات وحش رو هم ادامه بدم.

شماری از کار های من در شاخه عکاسی طبیعت:

من تا حالا دو نمایشگاه داشتم یکی در فرهنگسرای اندیشه تهران به همراه چند تن از دوستان و یکی هم نمایشگاه نور و رویای به جا مانده در بهبهان که بسیار بازخورد خوبی داشت و رسانه ای شد. الان هم مشغول جمع کردن کارهام برای سومین نمایشگاهم که تیر ماه امسال قرار هست برپا بشه هستم.

متاسفانه پارسال به دلیل مشکل مالی ای که برام پیش اومد مجبور شدم دوربین ۷D و لنز ۴۰۰-۱۰۰ خودم رو بفروشم و خود به خود ژانری که همیشه دوسش داشتم یعنی حیات وحش رو دیگه نمیتونستم کار کنم، ولی این اتفاقی بود که کمک کرد وارد دنیای جدیدی از عکاسی بشم. همون موقع بود که یه لنز ارزون قیمت ۵۰ میلیمتر ثابت خریدم، فکر میکنم ۲۵۰ هزار تومن، و شروع کردم به عکاسی پرتره. کم کم به این ژانر علاقه مند شدم. خیلی عکسهای هنرمندان خارجی و سبکها رو دنبال میکردم همون خیلی کمک کرد تا به یک ثبات در این ژانر برسم.

برای اولین بار پارسال در سومین جشنواره بین المللی خیام شرکت کردم – اولین جشنواره ای بود که تا به حال شرکت میکردم. ۱۱ اثر از من در این جشنواره پذیرفته و یکی دو تا اثرم هم تا مرحله پایانی داوری بالا رفت، خیلی خوشحال بودم که تو این جشنواره عکسهام پذیرفته شده بود.

پرتره الان برای من تبدیل شده به زندگی…

هر یک از سوژه های عکاسی من داستانی برای گفتن داره از غمها، از شادیها و…

وقتی یک عکس رو میگیرم که به دل خودم میشینه همش به این فکرم که سریع برم خونه و مشغول ادیت عکس بشم. به نظر من یه عکاس پرتره خوب باید بتونه روایت زندگی آدمها رو توی عکسهاش نشون بده. این به نظر من خیلی مهمه و فکر میکنم تا حدودی تو این کار موفق بودم.

نمونه هایی از عکس های پرتره من

هر کدوم از این آثار به تنهایی در چندین جشنواره بین المللی پذیرفته شدن.

بعد از جشنواره خیام عضو فدراسیون عکاسی ایران و بعد از اون هم عضو رسمی فدراسیون بین المللی هنر عکاسی FIAP شدم.

جشنواره های بین المللی هرساله در کشورهای مختلف زیر نظر دو نهاد برگزار میشه. یکی فدراسیون بین المللی هنر عکاسی FIAP و دیگری انجمن عکاسی امریکا PSA که جوایز هر بخش رو این دو نهاد میدن.

من در جشنواره های بین المللی در کشور های مختلف شرکت داشتم از قبیل جشنواره ردیسایم فرانسه، بریستول بریتانیا، امارات، عمان، صربستان، پلودیو بلغارستان، آربلا ترکیه و مونته نگرو.

خوشبختانه در تمامی جشنواره ها عکسهای من پذیرفته شدند که این برای آینده من برای دریافت القاب فیاپ رزومه محسوب میشه.

چند روز پیش ایمیلی به دستم رسید از فدراسیون عکاسی با این محتوا که در بخش پرتره در جشنواره بین المللی مونته نگرو که اسفند ماه ۹۴ زمان برگزاریش بود، تونستم مدال طلای PSA آمریکا رو کسب کنم. یکی از بهترین روزهای عمرم بود که نتیجه تلاشهام رو گرفته بودم.

عکس برنده مدال طلای PSA

راجع به عکسی که تونست برام مدال بیاره باید بگم چند ماه پیش که برای دیدن چند تا ساز به همراه یکی از دوستان به آبادان رفته بودم توی گالری یک پیرمرد دوست داشتنی و مهربان رو دیدم که ظاهرا عموی صاحب گالری بود ، چه چهره ای!! چین و چروکهای صورتش، برقی که در چشمهاش بود خوش به تنهایی گویای یک رمان بود…

سریع برگشتم تو ماشین و دوربین رو آوردم و ازش اجازه گرفتم که چندتا عکس بگیرم. اون هم با گشاده رویی قبول کرد. نشست و بدون هیچ گرفتن ژستی شروع کرد به کشیدن سیگار ، من هم شروع کردم به شات زدن. نتیجه اش این شد که ملاحضه میکنید. البته چون بهش قول داده بودم حتما براش یکی از عکسها رو بزرگ چاپ میکنم برگشتم و عکس رو بهش هدیه دادم.

باید بگم این مدال یک شروع هست برای من…

امیدوارم بتونم در جشنواره های دیگه برای کشورم افتخار آفرین باشم، ممنونم که وقت گذاشتید.

ارادتمند، بهروز مجدی

لینک خبر جشنواره مونته نگرو:

http://www.iranFIAP.com/exhibition/resultdetail.aspx?id=534

صفحه اینستاگرام بهروز مجدی

https://www.instagram.com/behrooz_majdi