آموزش انتخاب ایزوی مناسب برای عکاسی منظره

در این آموزش، چند نکته در مورد نحوه انتخاب ایزوی مناسب یا بهترین ایزو برای عکاسی منظره به شما عزیزان ارائه خواهیم داد. این که باید همیشه از ایزو ۱۰۰ برای عکاسی استفاده کنید نادرست است، شما باید همیشه از کم ترین ایزو ممکن استفاده نمایید که لزوما ۱۰۰ نیست و می تواند ۴۰۰ یا بیشتر باشد. در ادامه با ما همراه شوید.

چالش به عنوان یک مبتدی

انتخاب تنظیمات ایده آل در سناریوهای مختلف برای یک عکاس مبتدی کاملا چالش برانگیز است. همه ما چنین تجربه ای داشته ایم و من ناامیدی شما را هنگامی که تصاویرتان آنطور که می خواهید خوب به نظر نمی رسند، کاملا درک می کنم.

خیلی چیزها هست که باید راجب آن فکر کنید از جمله: ترکیب بندی، پرسپکتیو، تجهیزات دوربین، آیا به فیلتر نیاز دارید؟ و سرعت شاتر، دیافراگم و ایزو چطور؟ هرچند، نیازی نیست نگران باشید. این چیزها به کمی آزمون و خطا نیاز دارند، اما خیلی زود برای شما به راحتی آب خوردن می شوند!

از آنجا که دوربین من بر روی سه پایه نصب بود، توانستم از ایزوی پایین ۸۰ برای این تصویر استفاده کنم.

امیدوارم این مقاله آموزشی، پاسخ این سوالات را برای شما روشن تر کند. انتخاب ایزوی ایده آل برای کیفیت تصویر بسیار مهم است، و تاثیر مستقیمی هم بر سرعت شاتر و هم دیافراگم دارد.

همیشه از پایین ترین ایزوی ممکن استفاده کنید

من در این آموزش وارد جزئیات نحوه کار ایزو نمی شوم، اما برای ساده تر کردن این موضوع، ایزو حساسیت دوربین شما نسبت به نور را نشان می دهد. هرچه عدد ایزو بالاتر باشد، دوربین نسبت به نور حساس تر است، در حالی که ایزوی کمتر دوربین را کمتر نسبت به نور حساس می کند.

لطفا توجه داشته باشید: این یک توضیح ساده برای مبتدیان است. در واقع مبحث ایزو بسیار پیچیده تر از این است، اما برای استفاده درست از ایزو نیازی نیست که شما تمام علم پشت صحنه را بدانید.

اگرچه وقتی هدف به دست آوردن یک سرعت شاتر سریع باشد، یک ایزوی بالاتر خوب است، اما باعث ایجاد یک حالت دانه دانه یا نویز دیجیتالی در تصویر نیز می شود. این چیزی است که باید از آن اجتناب کنید، و به همین دلیل است که اغلب می شنوید که همیشه باید از ایزو ۱۰۰ استفاده کنید.

برای دستیابی به طولانی ترین نوردهی ممکن در اینجا من توانستم از ایزو ۶۴ استفاده کنم.

من موافقم که برای اکثر مناظر ایستا و بی حرکت باید از ایزو ۱۰۰ استفاده کنید، اما نباید مرتکب این اشتباه شوید که فقط از این تنظیمات استفاده کنید. سالها طول کشید تا من توانستم موفق به پذیرش این مسئله شوم که فقط یک ایزوی صحیح در عکاسی منظره وجود ندارد. در واقع، من طرفدار پر و پا قرص ایزو ۱۰۰ بودم، و جز برای عکاسی شبانه، همیشه از آن استفاده می کردم.

در سال های اخیر یاد گرفتم که این لزوما بهترین کار نیست.

اول از همه، شما همیشه قادر به استفاده از ایزو ۱۰۰ نیستید. اینها چند سناریو هستند که در آن ممکن است لازم باشد ایزو را افزایش دهید:

· هنگام عکاسی به صورت دستی

· هنگام تلاش برای متوقف کردن سوژه های در حال حرکت

· هنگام عکاسی در شب

ایزو ۶۴۰ پایین ترین ایزویی بود که در اینجا می توانستم از آن استفاده کنم تا به یک سرعت شاتر به اندازه کافی سریع برای گرفتن یک تصویر شارپ به صورت دستی، دست یابم.

تنها چند سناریو وجود دارد که ممکن است در آن استفاده از ایزو ۱۰۰ امکان پذیر نباشد. با این حال، مواقع دیگری نیز وجود دارد که باید ایزو را افزایش دهید:

· هنگام تنظیم سرعت شاتر برای ثبت حرکت/جریان عالی در آب.

· در صورتی که لازم است المان های متحرک در باد (مانند بوته ها، شاخ و برگ ها، و غیره) را متوقف کنید.

· هنگامی که از یک لنز تله به صورت دوربین در دست استفاده می کنید.

به عبارت دیگر، هدف شما باید همیشه استفاده از پایین ترین ایزوی ممکن باشد، اما این همیشه به معنی استفاده از ایزو ۱۰۰ نیست (با وجود این که از لحاظ کیفیت، این ایزوی «ایده آل» است).

تنظیم ایزو در شب

من به طور خلاصه اشاره کردم که ایزو ۱۰۰ برای عکاسی در شب ایده آل نیست. بیایید نگاه دقیق تری به آن بیاندازیم و بهترین گزینه را پیدا کنیم. به یاد داشته باشید که یک ایزوی بالاتر نسبت به نور حساس تر است. به عبارت دیگر، وقتی آن را افزایش می دهید، به نور کمتری (نوردهی کوتاهتری) برای دستیابی به یک نوردهی صحیح نیاز دارید.

در شب نور زیادی وجود ندارد، که بدین معنی است که به نور بیشتری برای ثبت یک تصویر با نوردهی خوب نیاز دارید. با این حال، تنها تنظیم سرعت شاتر بر روی ۳۰ ثانیه و رها کردن ایزو بر روی ۱۰۰، باز هم به یک تصویر کم نوردهی شده منجر خواهد شد.

من مجبور شدم برای گرفتن یک عکس به خوبی نوردهی شده از این صحنه شبانه، ایزو را تا ۴۰۰۰ افزایش دهم.

در عوض، باید کمی از کیفیت تصویر را قربانی کرده و ایزو را افزایش دهید. این که دقیقا به چه ایزویی نیاز دارید، بستگی به فاز ماه و روشنایی کلی صحنه شما دارد (به عنوان مثال، نزدیک بودن به نورهای شهری یا دیگر منابع نور بر انتخاب شما تاثیر خواهد گذاشت).

اولین گام در روند کار عکاسی شبانه من تنظیم دیافراگم و سرعت شاتری است که می خواهم از آنها استفاده کنم. پس از آن، از ایزوی پایه ام، یعنی ۱۶۰۰، برای عکاسی شبانه استفاده می کنم.

با این حال، درست مانند ایزو ۱۰۰، این نیز تنها ایزویی نیست که باید از آن استفاده کنید. ایزو ۱۶۰۰ به عنوان یک نقطه شروع خوب است و من اغلب بعد از گرفتن یک عکس آزمایشی تغییرات کوچکی در تنظیمات می دهم. اکثر اوقات، باید از یک ایزو بین ۱۲۰۰ و ۳۲۰۰ برای عکاسی شبانه استفاده کنید (هرچند در عکاسی از ماه کامل یا شفق قطبی ممکن است امکان استفاده از یک ایزوی کم مانند ۸۰۰ نیز وجود داشته باشد).

تنظیم دیافراگم یا ایزو برای به دست آوردن یک سرعت شاتر سریع تر

سخت ترین بخش انجام تنظیمات به صورت دستی این است که یاد بگیرید در شرایط خاص به چه تنظیماتی نیاز دارید. شما باید ایزو، دیافراگم، یا سرعت شاتر را تنظیم کنید. من به یاد دارم که وقتی اولین بار از مُد دستی (M) استفاده کردم، این یکی از بزرگترین ناامیدی های من بود.

ایزو ۱۰۰ – f/10 – ۰٫۴ ثانیه.

من هنگام برگذاری کارگاه های عکاسی اغلب قبل از این که به شرکت کنندگان کمک کنم، به آنها می گویم که تنظیمات را همانطور که همیشه انجام می دهند، تنظیم کنند. من اغلب متوجه می شوم که بسیاری از آنها با دیافراگم f/22 و ایزو ۱۰۰ عکس می گیرند. با این حال، زمانی که به یک سرعت شاتر سریع تر نیاز دارند، اولین کاری که به طور غیر ارادی انجام می دهند، افزایش ایزو است.

اینجاست که من این سوال را از آنها می پرسم: «آیا واقعا به دیافراگم f/22 نیاز دارید؟ آیا دیافراگم f/16، f/11 یا f/8 نتایج مشابهی به شما می دهد؟ اگر اینطور است، پس به ایزو دست نزنید.»

به یاد داشته باشید، همیشه از پایین ترین ایزوی ممکن استفاده کنید. در این سناریو، بهتر است که از یک دیافراگم بازتر استفاده کرده و ایزو را پایین نگه دارید.

خلاصه

امیدوارم که شما را گیج تر از قبل نکرده باشم. درک ایزو و انتخاب ایزوی صحیح کمی پیچیده است، چون همیشه یک انتخاب صحیح وجود ندارد. با این حال، چیزی که امیدوارم از این مقاله یاد گرفته باشید این است که هدف شما باید استفاده از پایین ترین ایزوی ممکن در هر سناریوی مشخص باشد.

من برای عکاسی روزانه منظم، به طور معمول از یک ایزو بین ۶۴ و ۴۰۰ استفاده می کنم – دومی برای زمانی است که از یک لنز تله به صورت دوربین به دست استفاده می کنم، که به یک سرعت شاتر سریع تر نیاز دارد تا تصویر شارپ بماند. برای عکاسی شبانه، به طور معمول از یک ایزو بین ۱۲۰۰ و ۳۲۰۰ استفاده می کنم.

من برای گرفتن این عکس شارپ به صورت دستی با لنز ۲۰۰mm ام از ایزو ۴۰۰ استفاده کردم.

اکثر دوربین های DSLR قادر به گرفتن تصاویر نسبتا بدون نویز در ایزو ۴۰۰ هستند، اما من توصیه می کنم که کمی وقت بگذارید تا به دوربین خود عادت کرده و محدودیت های آن را پیدا کنید.

پس به عنوان حرف آخر، تنها یک ایزوی صحیح برای هر سناریو وجود ندارد، تنها باید از کمترین ایزوی ممکن استفاده کنید.

نویسنده: کریستین هویبرگ (Christian Hoiberg)