از براکت گذاری (bracketing – براکتینگ) و قفل نوردهی گرفته تا جبران نوردهی و… در این مطلب لنزک خواهید آموخت که چه موقع استفاده از هر یک از گزینه های مختلف برای تنظیم نوردهی بهتر است تا همیشه آن را درست به دست آورید.
شما احتمالا از بسیاری از روش هایی که در آن می توانید نوردهی را بر روی دوربین خود تنظیم کنید مطلع خواهید شد، مگر این که بخواهید به گزینه خودکار دوربین خود بچسبید. آنهایی که نوردهی را به یک روش کاری خاص تنظیم می کنند ممکن است از بسیاری از این روش ها به خاطر یک یا دو روش مورد نظر خود چشم پوشی کنند، اما برای آنهایی که می خواهند کنترل دوربین خود را به دست آوردند، دانستن این که در یک شرایط خاص از کدام روش باید استفاده کنند، ممکن است گیج کننده باشد.
به عنوان مثال، آیا شما باید از براکت گذاری نوردهی استفاده کنید یا جبران نوردهی؟ یا شاید باید تنها با فرمت Raw عکس بگیرید و نوردهی را در پس پردازش تنظیم کنید؟ اگر تصاویر شما کمی تاریک هستند، آیا باید از یک الگوی نورسنجی دیگر استفاده کنید یا استفاده از یک تنظیمات دامنه دینامیک (dynamic range) بهتر خواهد بود؟ و در مورد مد نوردهی دستی چطور؟
پاسخ ساده این است که تمام اینها می توانند مفید باشند – با دانستن این که چه موقع باید از یک مورد که بیشتر از همه برای صحنه ای که در حال عکاسی از آن هستید مناسب است استفاده کنید، که کلید ساده تر کردن عکاسی شماست. ادامه این مطلب لنزک را بخوانید تا متوجه شوید که هر گزینه مختلف چه کاری انجام می دهد و چه موقع برای استفاده از آن بهتر است.
عکاسی با فرمت Raw
عکس گرفتن با فرمت خام یا Raw به شما اجازه می دهد تا بعد از این که تصویر خود را ثبت کردید، در مورد بسیاری از گزینه های پردازش تصمیم بگیرید. اگر با فرمت Raw عکاسی کرده باشید، می توانید در پس پردازش بر روی نوردهی کلی، نواحی سایه دار، جزئیات هایلایت ها (قسمت های روشن) و غیره کار کنید، و برای رسیدن به نتایجی که می خواهید وقت بگذارید. البته توجه کنید که هنگام عکاسی با فرمت Raw همچنان باید به نوردهی توجه داشته باشید. به عبارتی فرمت Raw زمانی موثر است که نوردهی را تا حد امکان درست انجام داده باشید.
چه موقع از آن استفاده کنیم: اگر شما عادت دارید تصاویر خود را پردازش کنید و فضای کارت حافظه اجازه می دهد، عکس گرفتن با فرمت Raw ایده خوبی است تا همیشه یک نسخه با کیفیت بالا از تصاویر را داشته باشید.
شما ممکن است به فرمت Raw برای عکس های فوری عمومی نیاز نداشته باشید، اما از آنجا که فایل های Raw حاوی اطلاعات بیشتری نسبت به فایل های JPEG هستند، متوجه خواهید شد که تنظیم فایل های Raw برای تصاویری که بیشتر مورد نظر هستند، نتایج با کیفیت تری نسبت به وقتی که این کار را با فایل های JPEG می کنید، به شما خواهد داد.
با این حال، تنها آنقدر اطلاعات در فایل های Raw وجود دارد که شما بتوانید سایه ها را مقداری روشن تر کرده و جزئیات را به هایلایت ها بازگردانید، بنابراین هدف شما باید این باشد که تا آنجا که می توانید با یک روش مکمل به نتایج درست در دوربین برسید، چه روش جبران نوردهی باشد، چه براکت گذاری و چه هر چیز دیگری.
این امر به ویژه در مورد اکثر دوربین های کامپکت صادق است که آزادی عمل آنها برای پردازش تصاویر Raw معمولا محدودتر از زمانی است که از دوربینی با یک سنسور بزرگتر استفاده می شود. هر چه فایل شما برای شروع بهتر نوردهی شده باشد، کمتر مجبور خواهید بود آن را در پردازش تنظیم کنید – و به همین ترتیب عکس شما اطلاعات بیشتری را حفظ می کند.
جبران نوردهی
جبران نوردهی به شما اجازه می دهد تا نوردهی دوربین خود را به سمت نوردهی بیش از حد (overexposure) یا نوردهی ناکافی (underexposure) متمایل کنید. همانطور که در تصویر فوق مشاهده می کنید، جبران نوردهی با علامت + و – نمایش داده می شود. اعداد مثبت برای نوردهی بیشتر و اعداد منفی می توانند برای نوردهی کمتر تنظیم شوند.
چه موقع از آن استفاده کنیم: این گزینه وقتی که دوربینتان دائما یک خوانش (نورسنجی و ارائه تنظیمات نوردهی) به شما می دهد که کاملا برای شما کارساز نیست، مفید می باشد. بنابراین، اگر به عنوان مثال دوربین شما به طور مداوم تصاویر نسبتا تاریک ثبت می کند، تنظیم جبران نوردهی تا ۱EV+ تضمین خواهد کرد که آن تصاویر دائما به آنچه شما انتظار دارید نزدیک تر می شوند.
این امر مثلا می تواند به این علت باشد که تعداد زیادی عناصر روشن یا براق در صحنه وجود دارند که باعث می شوند دوربین شما نوردهی ناکافی کند یا چون شما دارید از جزئیات تیره تری عکس می گیرید که دوربین بیش از حد نوردهی می کند.
جبران نوردهی همچنین در هنگام عکاسی از یک سوژه در مقابل پس زمینه ای که به طور متفاوت نورپردازی شده مفید است، چیزی که اغلب یک دوربین را برای ارائه نوردهی نامناسب به اشتباه می اندازد. به یاد داشته باشید که اگر شرایط شما تغییر کند، این گزینه ممکن است دیگر دقیق نباشد، بنابراین همیشه به یاد داشته باشید که وقتی کارتان با جبران نوردهی تمام شد، آن را به صفر برگردانید، چون در غیر این صورت بر تمام تصاویر بعدی تاثیر خواهد گذاشت.
براکت گذاری یا براکتینگ نوردهی
براکتینگ یا براکت گذاری نوردهی خودکار (Auto Exposure Bracketing)، معمولا به یک عکس استاندارد، یک عکس با نوردهی ناکافی، و یک عکس با نوردهی بیش از حد، منجر می شود. با دادن سه تصویر به شما (یا پنج، یا هفت، بسته به آنچه که دوربین شما اجازه می دهد و این که شما چطور آن را تنظیم کرده اید)، شانس شما برای رسیدن به یک تصویر با مناسب ترین نوردهی افزایش می یابد.
چه موقع از آن استفاده کنیم: براکت گذاری در بسیاری از شرایط مفید است. به عنوان مثال شما می توانید وقتی که شرایط نورپردازی دائما در حال تغییر است از آن استفاده کنید، مانند عکاسی در زیر نور چشمک زن یا نوری که دائما در حال تغییر است.
همچنین مواردی وجود دارند که کنتراست یا تضاد نوری صحنه بالا است و ثبت یک نوردهی به معنای آسمان بیش از حد نوردهی شده یا زمینی با نوردهی ناکافی خواهد بود. در اینجا شما می توانید دوربین را روی سه پایه گذاشته (برای یکسان ماندن کادر ها حین براکت گذاری) و با استفاده از قابلیت براکت گذاری، چند عکس با نوردهی مختلف ثبت کنید. سپس می توانید با ترکیب کردن این عکس ها در نرم افزاری چون فتوشاپ به یک تصویر واحد با یک دامنه دینامیکی وسیع تر از آنچه که به طور معمول توسط سنسور قابل دستیابی است برسید (یک تکنیک شناخته شده تحت عنوان عکاسی با دامنه دینامیک بالا یا HDR).
لنزک: در کتاب «ترکیب نوردهی» لنزک که به زودی منتشر می گردد، انواع روش های ساده و پیشرفته ترکیب نوردهی را خواهید آموخت.
نکته مفید: اگر شما می دانید که بعید است در هنگام براکت گذاری به یکی از نوردهی ها نیاز پیدا کنید، می توانید از این قابلیت همراه با جبران نوردهی استفاده کنید تا دو نوردهی در جهت اولویت هایتان به شما بدهد.
بنابراین، اجازه دهید بگوییم که شما براکت گذاری را روی ۱EV تنظیم و فعال کرده اید، که این به شما سه عکس با ۳ نوردهی مختلف خواهد داد: عکسی با نوردهی استاندارد، یک عکس کمتر نوردهی شده تا ۱EV پله و یک عکس بیشتر نوردهی شده تا ۱EV.
اگر فکر می کنید که به تصویر کمتر نوردهی شده نیازی نخواهید داشت – در عوض، ترجیح می دهید یک تصویر نرمال و دو تصویر بیشتر نوردهی شده داشته باشید – به سادگی جبران نوردهی ۱EV+ را اعمال کنید و آنگاه تصویر «کمتر نوردهی شده» که در پاراگراف بالا گفتیم، تصویر استاندارد خواهند بود، و دو تصویر دیگر تصاویر بیش از حد نوردهی شده با درجات مختلف خواهند شد.
بیشتر بخوانید: آموزش براکتینگ نوردهی به طور دستی یا استفاده از براکتینگ نوردهی خودکار (AEB)
مد نوردهی دستی (M)
این مد امکان تغییر دیافراگم و سرعت شاتر را به طور مستقل از یکدیگر به شما می دهد. اگرچه دوربین هنوز هم از الگوی نورسنجی ای که شما انتخاب کرده اید برای قضاوت در مورد نوردهی استفاده می کند، اما شما باید هر پارامتر را خودتان تنظیم کنید.
این کار می تواند وقت بیشتری بگیرد اما کنترل بیشتری را به دست شما داده و به شما اجازه می دهد تا به راحتی تنظیمات متناسب با صحنه را ایجاد کنید.
چه موقع از آن استفاده کنیم: این گزینه به ویژه زمانی که شما ممکن است بخواهید مرتبا نوردهی را با تغییر سرعت شاتر و دیافراگم تنظیم کنید، مفید است.
به عنوان مثال هنگام عکاسی از یک صحنه نسبتا روشن، شما می توانید به سرعت یک دیافراگم باز را با یک سرعت شاتر سریع، یا یک دیافراگم کوچک را با یک سرعت شاتر طولانی، با هم ترکیب کنید.
نوردهی دستی زمانی که شما نمی خواهید دوربین دیافراگم یا سرعت شاتر را هر موقع که لازم بداند تغییر دهد مفید است، چون هنگام استفاده از مدهای برنامه (Program)، اولویت دیافراگم و اولویت شاتر این کار را خواهد کرد.
همچنین هنگام استفاده از فلاش مفید است، به خصوص به این دلیل که شما باید مطمئن شوید که سرعت شاترهای شما برای همگام سازی فلاش در یک سرعت مناسب باقی می مانند.
بهینه سازی محدوده دینامیکی
این گزینه، که با نام هایی مانند Active D-Lighting بر روی دوربین های نیکون و Dynamic Range Optimizer بر روی مدل های سونی شناخته می شود، نوردهی را به طور جداگانه برای نواحی (قسمت های) خاص تنظیم می کند به جای این که آن را برای کل تصویر تنظیم کند. اگرچه راه دقیق عملکرد این گزینه بین دوربین های مختلف متفاوت است، اما هدف آن به دست آوردن یک نوردهی خوب برای سایه ها، تن های میانی و هایلایت هاست به طوری که جزئیات در سراسر نواحی مختلف قابل مشاهده باشند.
این قابلیت معمولا چندین گزینه ارائه می دهد به طوری که اثر آن را می توان متناسب با صحنه تنظیم کرد، اگرچه می توان آن را بر روی Auto گذاشت تا تصمیم گیری را بر عهده دوربین قرار دهید.
چه موقع از آن استفاده کنیم: این گزینه زمانی که صحنه شما دارای یک دامنه دینامیکی به طور طبیعی وسیع است بهترین کاربرد را دارد. بنابراین، برای یک منظره با یک نسبت خوب از قسمت های روشن تر و تاریک تر مناسب است، یا شاید هنگام عکاسی در داخل خانه که در آن می خواهید جزئیات داخلی تیره تر با جزئیات داخلی روشن تر ظاهر شده بخاطر نور پنجره، متعادل شوند.
این قابلیت در این صحنه ها بیشترین اثر را خواهد داشت، هرچند قوی ترین تنظیمات می توانند تا حد زیادی کنتراست را کاهش دهند، بنابراین تنها در صورت لزوم از آن استفاده کنید.
مدهای نورسنجی تمرکز بر روی میانه و نقطه ای
مدهای نورسنجی پیش فرض ماتریسی (matrix)، یا ارزیابی کننده (evaluative) هنگام قضاوت در مورد نوردهی صحیح، تمام قسمت های صحنه را در نظر می گیرند، اما اگر شما در حال گرفتن چندین عکس از یک سوژه یکسان در یک سری شرایط غیرمعمول هستید، تغییر وضعیت به یک الگوی نورسنجی دیگر ممکن است ایده بهتری باشد.
گزینه نورسنجی تمرکز بر روی میانه (Centre-weighted metering)، نوردهی را به سمت سوژه اصلی متمایل می کند اما نواحی اطراف را نیز در نظر می گیرد، در حالی که گزینه نورسنجی نقطه ای (spot metering) تنها از نسبت بسیار کوچکی از صحنه برای قضاوت در مورد نوردهی برای کل تصویر استفاده می کند.
چه موقع از آن استفاده کنیم: نورسنجی تمرکز بر روی میانه زمانی که سوژه شما به شیوه ای متفاوت با پس زمینه نورپردازی می شود ایده آل است، مانند عکاسی پرتره در مقابل یک آسمان روشن یا نور پس زمینه، چون استفاده از الگوی نورسنجی ارزیابی کننده در اینجا به احتمال زیاد به نوردهی ناکافی منجر می شود.
نورسنجی نقطه ای هنگامی که سوژه تنها نسبت کوچکی از کادر را اشغال می کند مفید است، مانند ثبت یک حشره بر روی یک شاخه ای از چمن. این گزینه تضمین می کند که نوردهی برای سوژه، به قیمت تمام قسمت های دیگر، کاملا دقیق است.
قفل نوردهی
دوربین شما در صورتی که لازم بداند دیافراگم یا سرعت شاتر (یا هر دو) را تغییر خواهد داد تا مناسب ترین نوردهی را برای صحنه ایجاد کند، مگر این که شما از مد نوردهی دستی (M) استفاده کنید. قابلیت قفل نوردهی (Lock AE) به شما اجازه می دهد تا نوردهی را به سرعت بر روی یک تنظیمات خاص قفل کنید تا بتوانید از آنها برای تمام فریم های بعدی استفاده کنید.
چه موقع از آن استفاده کنیم: قفل نوردهی در مواقعی مفید است که شما یک صحنه را نورسنجی می کنید و به نوردهی ای که از آن راضی هستید دست می یابید، اما پس از آن نیاز دارید موقعیت یا کادربندی خود را تغییر دهید که می تواند باعث شود دوربین شما یک خوانش نورسنجی متفاوت به شما بدهد.
همچنین وقتی چیزی که شما نمی توانید آن را در صحنه کنترل کنید باعث نوسان خوانش نورسنجی می شود این گزینه مفید است، مانند نور چشمک زن یا نواحی در حال تغییر در روشنایی در اطراف یک سوژه، و همچنین هنگام استفاده از الگوهای نورسنجی تمرکز بر روی میانه یا نقطه ای نیز بسیار مفید است، که در آن تغییرات جزئی در موقعیت شما می تواند موجب تغییر خوانش نورسنجی شود.
منبع
برگرفته از: Digital Camera World
لطفا نظرتان در مورد مطلب را در اینجا مطرح نمایید. اگر سوالی دارید، در بخش پرسش و پاسخ مطرح نمایید.