نظریه های گشتالت (Gestalt) توسط روانشناسان آلمانی در دهه ۱۹۲۰ به رهبری ماکس ورتایمر با این باور که ذهن از گرایش های خودسازماندهی برای شکل دادن به یک «دید کلی جهانی» استفاده می کند، ایجاد شدند. این نظریه ها تلاش می کنند توضیح دهند که ما هر چیزی را که می بینیم چطور درک می کنیم و برای ایجاد یک «درک تصویری» چگونه آنها را در ذهن خود سازماندهی می کنیم. ایده اصلی این است که وقتی ما با یک صحنه آشفته از لحاظ بصری مواجه می شویم، ذهن ما آن را به الگوها و اَشکال قابل تشخیص تر ساده می کند. این نظریه ها تحت عنوان اصول گشتالت شناخته شده اند. منشأ خود کلمه گشتالت به معنی شکل دادن/ به تصویر کشیدن/ سازماندهی کردن است که به عنوان یک کل یکپارچه شده است. بنابراین، این نظریه ها اغلب به صورت «کل بزرگتر از مجموع بخش هاست» بیان می شوند، چون ذهن ما یک تصویر را در شکل کلی آن، و نه تک تک بخش های آن درک می کند. این مکانیزمی برای ذهن است که وقتی یک تصویر را می بیند دیوانه نشود.

در این ویدیو شاهد یک حقه ساده برای تشخیص جهت نور، رنگ، نرمی و سختی آن در عکاسی پرتره خواهید بود که تنها با چرخاندن دست انجام می شود. این کار به شما کمک می کند نقطه ای که برای قرار دادن سوژه تان مناسب تر است را پیدا نمایید. در ادامه با ما برای تماشای یک آموزش کوتاه همراه شوید.

شما می توانید تنها از آنها بخواهید لبخند بزنند. «بگو سیب!» به نظر می رسد که عکاسان همیشه همین کار را می کنند. و سوژه های شما (با فرض این که نوزاد یا نوجوان نباشند) احتمالا اطاعت می کنند. اما یک تفاوت بزرگ بین لبخند مصنوعی که آنها به خاطر شما بر روی صورت خود می نشانند، و یک لبخند واقعی و بی اختیار وجود دارد – لبخندی که ظاهر می شود چون آنها واقعا خوشحال هستند، نه به خاطر این که به آنها گفته شده اینطور وانمود کنند. در این مطلب لنزک با نکاتی برای آوردن خنده بر روی لب سوژه های عکاسی و ایده هایی برای ژست دهی طبیعی به آن ها آشنا می شوید که می توانید در جلسات پرتره خود استفاده نمایید.

گنجاندن المان های شفاف در ترکیب بندی هایتان می تواند پویایی جالبی از درخشش به عکس های شما ببخشد. به خصوص اگر بتوانید آنها را از پشت نورپردازی و عکاسی کنید.